Het nut van en de noodzaak van alleen Zijn.
Om allerlei redenen begon voor mij dit jaar niet zoals gehoopt (gepland). Onvoldoende uitgerust bracht het leven en de daarbij horende dood mij terug in de aardse realiteit in de eerste maanden van 2016. Het blijft een vreemde gewoonte van de mens om een voorstelling te maken van de toekomst en telkens weer verbaast te zijn over het feit dat deze zich vervolgens niet voltrekt. Ofwel zoals een van mijn docenten altijd zei ‘de verwachting is de onvoltooide teleurstelling’.
Wat maakt dat we als weldenkend mens telkens weer in de valkuil van de voorspelling trappen. Waarom willen we het leven regelen terwijl het zich keer op keer bewijst dat het leven zichzelf regelt.
In mijn praktijk ontmoet ik voornamelijk mensen die lijden onder het feit dat hun leven zich niet voltrekt zoals gepland. Of dat nou is omdat hun partner er vandoor is, of dat ze zelf een ander route kiezen, hun baan verliezen, ziek worden, of omdat het leven, het verleden, zijzelf en de mensen die daarbij horen simpelweg niet voldoet aan hun verwachtingen. Mij niet onbekend overigens.
Dat betekend niet dat we het lijden ten gevolge van al die verwachtingen niet serieus moeten nemen, integendeel, het vraagt om nader onderzoek. Temeer omdat het zo hardnekkig in onze genen verweven is. Immers al sinds jaar en dag is het menselijk lijden, in welke vorm dan ook, onderwerp van onderzoek. Elke religie of levensvisie heeft er zo zijn eigen strategieën en oplossingen voor.
Hoewel ik geïnteresseerd en nieuwsgierig ben naar diverse levensvisies en cultureel erfgoed is het boeddhisme mij het meest vertrouwd. Ik heb er vele jaren over gedaan om niet alleen te begrijpen maar ook te doorvoelen wat Boeddha bedoelde met ‘het leven is lijden’. Ook het boeddhisme kent tientallen stromingen en ook beoefenaars van welke stroming of leer dan ook lijken niet vrij te zijn van lijden. Al is het maar omdat ze vinden dat hun versie van de leer de enig juiste is.
Waarom wijd ik uit over lijden als het mijn intentie is om te schrijven over het nut en de noodzaak om alleen zijn?
Terwijl ik dit blog schrijf heb ik mij teruggetrokken in een huisje op 30 min rijden van mijn woonplaats. Waarom… zal je misschien denken, als je op een van de mooiste plekjes van zuid Limburg woont, op een boerderij, met dieren en een overvloed aan ruimte. Waarom moet je dan 20 km verderop in een huisje gaan zitten.
Omdat mijn leven en dat van velen met mij, zeker de vrouwen voor 95% bestaat uit aandacht voor al het andere. Niet dat mannen dat niet hebben, maar die lijken over het algemeen zichzelf makkelijker toestemming te geven om alleen te zijn. In hun oer brein is er nog steeds een neuronale verbinding met het netwerk ‘terugtrekken in de bossen om te jagen of water te zoeken’.
Vrouwen zijn in hun oer brein erop gericht om alles gaande te houden, het vuur, kruiden zoeken, eten bereiden, kinderen en hebben hun sociale capaciteiten nodig om te overleven.
Terugkomend op lijden en de alom omstreden vraag, ‘wat creëert lijden’ ofwel ‘wat is de oorzaak van menselijk lijden’ ? Is het enige antwoord wat ik kan bedenken, dat het er niet toe doet. Het weten van de oorzaak lost het niet op, lijden onder het gevolg, evenmin.
Daarentegen is het belangrijker te luistern en gelegenheid te creëren om eigen antwoorden te vinden, want niemand anders heeft die voor je! En om te luisteren is stilte een vereiste.
Dat brengt me terug bij de meest intense ervaring die ik ooit in meditatie heb gehad op de 9e dag van mijn 1e Vipassana retraite 20jaar geleden in de bossen van Thailand, een plek waar ik toevallig beland was en tot de dag van vandaag levensbepalend blijkt te zijn. Die ervaring duurde niet langer dan 1 of 2 minuten, zelf tijd werd relatief, dus ik heb geen idee.
Ik weet wel dat ik na 8 dagen (ondenkbare) stilte is staat was te horen wat ik voorheen niet hoorde, te ruiken wat ik voorheen niet rook en te zien wat ik voorheen niet zag, kleuren die voller waren en vormen scherper, antwoorden die binnen stroomde zonder een vraag gesteld te hebben. Gestroomlijnd en in balans, de absolute aanwezigheid in het nu. Ik heb nog steeds een klavertje dat groeide op het pad dat ik opdat moment met mijn voeten betrad. Nog steeds eer ik vanaf dat moment mijn behoefte aan stilte en ken ik het nut van alleen zijn. En mijn lijf spreuk is daar geboren:
‘In het dialoog vindt men bevrediging, in de stilte het antwoord’.
Waarom…omdat je meer hoort als het stil is. Dus nodig je zelf een keer uit in gezelschap van jezelf op een plek waar alleen jij bent, en luister ;).
En zo stil is de stilte niet…..
Zo kreeg ik via whats app (wat ze gelukkig 20jaar geleden nog niet hadden) een video binnen van mijn zoon die mij laat zien hoe hij aan het koken is en de keuken heeft veranderd in een slagveld. Ik voel me rijk op zo’n moment, ik ben ineens ook weer blij met die k.. telefoon en weet dat het leven de kunst van bewegen is en niet de kust van het weten. Dus beweeg ik mee met de tijd en dat wat zich aandient en glimlach, blij dat hij het niet raar vind als mama af en toe alleen wil zijn.
Liefs Monique