Internationale vrouwendag en Braadworst!
Internationale vrouwendag, gisteravond iets na 24.00 werd ik via een fb bericht herinnerd aan dit heugelijke feit. Even versterkte het mijn zelfgevoel, het gegeven dat de hele wereld vandaag aandacht heeft voor het feit dat er vrouwen ZIJN en dat die er ook nog toe doen. Maar tegelijkertijd ontstond er frictie en vroeg ik mijzelf af wat maakt dat we dit gegeven in 2016 nog steeds onder de aandacht moeten brengen. Is er een Internationale mannen dag die eraan moet herinneren dat er mannen zijn…. die er toe doen?
Wat maakt nou dat wij vrouwen in 2016 dit heugelijke feit vieren, ruim honderd nadat in1911 deed de Duitse socialiste Clara Zetkin tijdens een conferentie voor socialistische vrouwen in Kopenhagen het voorstel deed om 8 maart uit te roepen tot Internationale Vrouwendag?
Ik kan er tientallen redenen voor bedenken. Vooral voor de vrouwen die nog steeds in religieuze, morele, emotionele of fysieke onderdrukking leven, in zowel westers als niet westerse landen! Maar juist die vrouwen hebben niet de vrijheid om deze dag te herdenken en hun omgeving zal het ook niet komen aandragen met een verwendag of een email of kaart ‘fijn dat je er bent, mooie vrouw’.
Benadrukken we met het vieren van de Internationale vrouwendag niet nou juist de ongelijke positie van vrouwen? Als deze dag iets zou oplossen voor de vrouwen in onderdrukking dan hang ik de vlag uit, maar moeten wij westerse vrouwen in 2016 nou niet juist het goede voorbeeld geven en niet willen dat ons bestaan nog steeds rechtvaardigt moet worden?
Ben ik te kritisch duikt er op in mijn achterhoofd…wellicht, maar ik vind het belangrijk dat we ons vragen blijven stellen. Waarom doen we wat we doen…en dient dat nog steeds het ooit beoogde doel?
Onderstaand verhaaltje ter illustratie, ik gebruik het met regelmaat in mijn therapie en coaching.
‘Dochter komt bij moeder en stelt haar de vraag waarom je de kontjes van de braadworst moet afsnijden bij de spitskool stamppot die oma altijd maakte. Moeder kijk bedenkelijk en zegt, ‘schat dat weet ik eigenlijk ook niet, zo heb ik het geleerd van oma’. De dames besluiten om naar oma te gaan en verduidelijking te vragen. ‘Oma, waarom moeten we de kontjes van de braadworst afsnijden als we spitskool stamppot maken, zoals u ons dat geleerd heeft’.
Oma kijkt haar dochter en kleindochter verbaasd aan, en zegt, ’ja maar kinderen, bakken jullie nou nog steeds in een pan die veel te klein is?’.
Ik kan het me nog herinneren, de gietijzeren pan van oma en mega grote ambachtelijke braadworst die idd met geen geweld in dat zwart geblaakte pannetje paste. De uiteinden van de geamputeerde worst die naar buiten krulde en het vet dat siste en spetterde.
Oma kocht geen nieuwe pan zolang deze niet stuk was, dat had ze zo geleerd! En ten nadele van oma waren dat soort gietijzeren maaksels onverwoestbaar.
Laten wij niet onverwoestbaar zijn in onze stellingen, maar nieuwsgierig, vragen blijven stellen, kritisch,krachtig maar compassie en liefdevol. Is dat niet de vrouw van 2016! Die wij gewoon mogen zijn en daarmee de wereld veranderen voor vrouwen waarvoor de internationale vrouwendag ooit in het leven is geroepen!
Het is maar een nieuwsgierige vraag.
Liefs Monique